Levensverhaal van mijn lieve Robert
Geschreven door Joke van der Valk, Almere, 2008

Nooit zal ik vergeten hoe jij na je geboorte in het Slotervaart ziekenhuis in Amsterdam op mijn buik werd  gelegd. Je kleine mollige lijfje tegen me aan. “Oh mijn lieve jongen”, zei ik. Wat een heerlijk gevoel! Papa heel blij omdat hij een zoon erbij had en ik heel blij omdat ik nu een dochter en een zoon had. Echt een geschenk uit de hemel was je. We hadden  al een heel lief meisje van 4 jaar en met jou erbij was ons gezin compleet. Gauw de oma’s en opa gebeld. Oma Riekie en opa Jan kwamen al snel met Dianne om je te bewonderen. We mochten al snel naar huis omdat je  supergezond was. Toen we  thuis waren,  kwamen de  Franco’tjes om je te  bewonderen. Ik zie nog Daniël naast je wieg staan kijken naar zijn kleine neefje. Monique was zo lief  om in ons huis te gaan schoonmaken. Ik weet nog dat het prachtig weer was en dat ik al snel met borstvoeding geven begon. Dianne vond het ook prachtig dat ze zo’n lief klein broertje had gekregen. Door de borstvoeding werd je al snel een hele dikke baby inclusief vetrollen op de buik. Op het consultatiebureau zeiden ze dat dat eigenlijk niet kon. In bad gedaan worden vond je ook heerlijk. Ik kan me niet herinneren dat je veel gehuild hebt. Je was een hele lieve baby. Echt een goedzak. Alleen als je honger had, huilde je. Je was al snel je wieg ontgroeid. Dianne kon je ook zo heerlijk aan het lachen maken als je in het wipstoeltje lag.

Lekker liggend in je kinderwagen samen Dianne naar school brengen. Het enige moeilijke was in het begin de nachtvoeding en als je dan weer sliep stond die lieve Dianne naast  m’n bed. Maar ik kon, omdat ik niet werkte, af en toe een uurtje slapen overdag. In  augustus werd Stefan geboren; later je grote vriend. Wat een feest was dat . Monique en ik  hadden nu  allebei twee kinderen. Ons geluk kon niet op. We gingen heel vaak op bezoek bij elkaar en  genoten van de kleintjes. Stefan en Robert lagen dan samen in de  box. Vrienden en neven voor het leven. Je kon in die tijd al zo heerlijk lachen. Je lach is onvergetelijk. Vaak viel je op  papa’s buik in slaap. Het was heerlijk om de  hele  dag  met je  bezig te zijn. Je werd  al  wakker  met een lach. Net als Dianne trouwens. Al snel kon je kruipen en ging je als een speer  door de  kamer. Kerst en Oud en Nieuw waren ook  supergezellig. Heel vaak  ging  ik  samen met  Dianne en jou naar  Monique in  Almere toe. Wat waren dat een  gezellige  dagen. Of  Monique kwam naar ons  en dan gingen we naar het zwembad. Nooit  vergeet  ik  jouw eerste  stapjes. We waren in Portugal en  vierden daar  jouw eerste verjaardag. We hadden bij een  plaatselijke bakker een voetbaltaart voor je laten maken. Op die dag liep je voor het eerst een  paar  wankele stapjes. Van papa naar een salontafel in het appartement. Die lach op jouw gezicht zal ik nooit vergeten. Oh wat heb ik genoten die eerste jaren van  jullie leven. Ik had mijn baan opgezegd om al mijn aandacht aan Dianne en jou te geven.

Het eerste woordje dat je zei was ‘’oto’’. Dat kwam ook door mij, want als ik met de wandelwagen buiten liep zei ik steeds: “kijk Robert, dat is een auto!” (Alsof dat zo belangrijk voor jongens is). Natuurlijk zei je al snel andere woordjes. Eerst “opa” en daarna “mama” en “papa” en “bal”. We zijn ook een keer met oma Anne naar Artis geweest. Daar hebben we  nog steeds een mooie foto van. Wij riepen: “Ga eens lachen Robert”, maar nee hoor, jij bleef maar ernstig kijken. Toen je ongeveer twee jaar was en je al in een groot bed sliep, vond je het  moeilijk om in slaap te komen. Dat kwam doordat ik, toen je ziek was, een paar avonden naast je ging liggen om je te  troosten. En dat vond  je schijnbaar zo prettig dat papa en ik afwisselend maanden lang elke avond naast je moesten liggen wachten tot je sliep. Heel fijn dat we dat allemaal voor je gedaan hebben. Op een  gegeven moment sliep je weer alleen in.

Toen je  tweeënhalf was, ging je voor het eerst naar de peuterspeelzaal (net als Dianne toen). Je vond het in mijn herinnering heel leuk. Ik kan me niet herinneren dat je huilde toen ik wegging. Alleen de eerste  keer misschien.

We zijn in die peuter- en kleutertijd heel vaak met je naar Centerparks, dierentuinen en  andere leuke  pretparken geweest. Na de peutertijd ging je naar de kleuterschool (op de  Johannesschool). Volgens mij zat je toen gelijk met Abdelaziz en Umut  in de klas. Je had in ieder geval veel vriendjes. Als we naar die foto’s kijken van jou ben je altijd  aan het lachen. Je was  zo’n in en in lief jongetje. Je had het ook totaal niet in de gaten als andere kinderen je aan het pesten waren. Daar moest je gewoon om lachen. Je  kreeg natuurlijk ook zwemles, zo schattig zoals je daar rondliep in je kleine zwembroekje. Ik moet zeggen dat papa de meeste  keren met je mee ging naarmate de lessen vorderden. Je haalde met glans je A en B diploma.

Toen je vier jaar oud was gingen we verhuizen van de flat op de Theo de Grootweg naar een Nieuwbouwhuis in de Aker (Amsterdam-West). Je bleef op dezelfde school en vlak na de verhuizing bracht ik je naar school, waar je toen heel hard moest huilen. Je wilde me niet loslaten. “Het zal wel aan de verhuizing liggen”, zei de juffrouw. Ook in ons nieuwe huis had je vrij snel nieuwe vriendjes: Jordy en  Matthew, jongetjes uit onze straat.  Toen we er pas woonden kwam  je een keer thuis en zat je helemaal onder  het purschuim (bouwvakkers hadden dat laten liggen) op je bijna naakte lichaam. Het was een mooie dag en je had alleen een zwembroekje aan. Wij in paniek; Cor gelijk met je onder de douche om het eraf te boenen. De huisarts hadden we ook nog gebeld, maar het bleek allemaal mee te vallen. Het duurde nog een tijdje voordat alle korreltjes van je lichaam af waren.

Je bleef na de verhuizing gewoon op de  Johannesschool waar je heel veel vriendjes had: Abdelaziz, Umut, Samuel, Ekrem en later Ravi. Elke dag  fietsten we samen met Dianne naar school. Tussen de middag haalde ik jullie weer op en soms aten  Geralyn, Maribel en Louie (vrienden van Dianne) bij ons; heel gezellig. Die jaren op de Johannesschool waren  voor jou  heel leuk. Je voelde  je er echt heel erg thuis. Eén keer kwam je huilend naar buiten. Je had toen een te laag cijfer naar jouw idee gehaald. Ik moest je echt troosten: “dat maakt toch niet uit Robert, je kan best wel eens een onvoldoende halen”,zei ik.

Toen je ongeveer zes jaar was, ging je op voetballen. Eerst bij een club in Ookmeer. Waarschijnlijk was dat Vlug en Vaardig. Daarna bij  Blauw-Wit in Sloten, samen met Jordy. Het was een  feest om naar je te kijken. Papa was jullie begeleider en nam veel jongetjes mee naar wedstrijden toe. Ik zie je nog zo rennen over het veld. Je was opgesteld als verdediger. We  hebben je ook een keer meegenomen naar een opendag van Ajax. Ik zie nog je glunderende gezicht daar in die kleedkamer voor me.  Tijdens een verjaarspartijtje gingen we  met Daniël, Stefan, Abdelaziz, Umut en Jordy survivalen in Almere. Dat vond iedereen te gek. Die gezichten van  jullie onder de modder: om  nooit te vergeten.

In de zomermaanden gingen we hoofdzakelijk naar Portugal samen met mijn zus, haar man en de  kinderen. Wat hebben we daar goede herinneringen aan. Samen met je neven de hele dag spelen. En onder leiding van oom Eduardo maakten we hele leuke uitstapjes. Wat waren we gelukkig toen. We werden ook met open armen ontvangen bij Eduardo’s  ouders; dat was geweldig!

Toen je met voetbal stopte, heb je nog een jaartje of twee op Judo gezeten samen met Jordy, je werd altijd gebracht door de moeder van Jordy, heel gezellig voor mij ook. Zo zijn je lagere schooljaren  probleemloos verlopen, altijd een lach op je gezicht. Oma en opa hebben ook altijd heel erg van je genoten.

Nu denk ik ineens aan de mooie dag die we ook nog beleefd hebben toen opa en oma 40 jaar getrouwd waren. Wat fijn dat ze dat nog samen hebben kunnen vieren. Je hebt nog samen met Daniël, Stefan en Dianne een mooie tekst voorgelezen. Toen opa dement werd, hebben we misschien wat minder aandacht aan jou en Dianne geschonken. We hadden heel veel zorgen om opa en oma. Oma werd ook behandeld aan haar schildklier en geopereerd aan haar knie in die tijd. We gingen vaak met z’n allen naar opa in het verpleeghuis. Het was heel moeilijk om opa zo ongelukkig te zien. Voordat  hij werd opgenomen in het verpleeghuis, was  hij een periode heel depressief. Ik zie hem nog liggen in bed  met een deken over zijn hoofd. Zo voel ik mezelf nu ook af en toe: dat ik echt het gemis van jou niet aankan. Toen werd opa  opgenomen in een  psychiatrische kliniek. Dat vond ik zo  moeilijk om hem samen met oma daar naartoe te brengen. Ik zie nog die hulpeloze blik in zijn ogen. In het verpleeghuis gingen  papa, jij en Daniël en Stefan  ook vaak met opa biljarten. Dat vond opa leuk en jullie ook. Toen kwam dat nare bericht dat opa was overleden. Je weet  dat  het kan gebeuren, toch schrokken we verschrikkelijk toen we het hoorden. Het  enige “positieve “ was dat opa niet meer alleen (zonder oma) in het verpleeghuis zou hoeven zitten.

Na die tijd wilde  papa heel graag verhuizen naar Almere. Het bedrijf waar hij werkte was verhuisd naar Lelystad. Na enige tegenwerking van mijn kant leek het me toch beter om de stap maar te nemen, want dat heen en weer gereis van Amsterdam naar Lelystad was voor  papa ook niet te doen. In groep 7 kreeg je contact met Jeffrey (een jongen bij ons uit de buurt) en Ravi (een jongen uit je klas). Leuke vriendschappen waren dat. Ons nieuwbouwhuis liet nogal op zich wachten en we moesten een week of zes voor de verhuizing in Zeewolde in een oud bungalowpark wonen. Op zich was dat voor mij een soort vakantie na heel veel geregel voor het  nieuwe huis en scholen uitzoeken voor Dianne en jou. Papa bracht elke ochtend eerst jou naar de Egelantier in groep 8 (dat was voor  jou best wennen, hoewel er allemaal  nieuwe kinderen in die klas zaten, het was een hele nieuwe wijk) en ging dan naar zijn werk. Dianne was de hele midweek overdag bij Monique in huis en ging naar het OVC. Dianne zat in de vierde klas van de HAVO. We hebben in dat bungalowpark heel veel plezier gehad. Robert kon er lekker voetballen in de tuin tegen een hoge graswand op. Daarachter lag een weg en het  IJselmeer.

Eén keer zijn we verschrikkelijk geschrokken. Je was ’s nachts over een balustrade, waarachter jij en Dianne boven sliepen, naar beneden gevallen tijdens het slaapwandelen. Je viel plat op  je rug naast me op de grond. Gelukkig leek er niets met je aan de  hand. Ik heb natuurlijk in paniek  naar Cor gebeld, want die sliep al in het nieuwe huis. Hij kwam er snel aan. Maar Robert leek niets te mankeren. Gelukkig maar.

Na een paar weken gingen we in 2001 verhuizen naar ons nieuwe huis. Een hectische tijd was dat. Ik had al vrij snel werk bij de Etos in Almere-Parkwijk gevonden. Dianne en Robert gingen gewoon naar school. In groep 8 leerde je Ryan kennen. Hij bleef al die jaren een goede vriend. Dianne ging over naar HAVO 5  en van Robert mochten we de afscheidsmusical bewonderen. Na de vakantie ging je ook naar het OVC. Je kwam jammer genoeg niet in de klas bij Stefan. Onze indruk was dat je het best wel naar je zin had. Later vertelde je dat je een beetje gepest werd in die klas. Jammer dat we dat niet eerder wisten.

Het ging die eerste jaren heel goed  op school. De vakanties tussendoor waren ook supergezellig. Dat was zo fijn, dat we al die jaren met z’n vieren op vakantie gingen. We zijn in 2002 nog naar  Italië geweest, in Toscane. Het was een  prachtige streek. Ik herinner me  dat je op een gegeven moment contact had  met een Amerikaanse jongen, daar heb je een tijdje mee gezwommen. We gingen veel op pad en aten heerlijke pizza’s.

Het tweede schooljaar van de HAVO ging ook hartstikke goed.  Je had naar mijn idee wel vrienden (Wim en een Chinese jongen). Je bleef in ieder geval altijd met een lach thuiskomen. In 2003 gingen we nog een keer met Monique en Eduardo naar Portugal. We zaten in een heel leuk vakantieverblijf. En je had veel plezier met  Daniël en Stefan. Jullie hadden ook nog twee Nederlandse meisjes daar ontmoet.

Het derde schooljaar ging ook nog heel goed op school. En je koos (op aanraden van ons) het profiel Natuur en Techniek. Je mentor zei ook dat je dat wel aan moest kunnen. Na dat  schooljaar gingen we met z’n viertjes op vakantie naar Spanje. We hadden trouwens buiten school en vakanties ook altijd hele leuke Sinterklaasavonden met de Francootjes. We trokken altijd lootjes en maakten  hele leuke gedichten voor elkaar.

Tijdens je vierde schooljaar kreeg je verkering met Jennifer, een superaardig meisje. Je had daarnaast een bijbaantje als vakkenvuller bij Albert  Heijn. Op een gegeven moment raakte de verkering met Jennifer uit. Toen ik haar een keer tegen kwam en  aan de praat raakte, zei ze tegen me: “Weet u  trouwens dat Robert blowt?” Toen ik dat hoorde, schrok ik behoorlijk en ik belde ’s avonds  gelijk Monique om haar dat te vertellen en te waarschuwen dat Stefan ook misschien blowde. Ik had gelijk toen hij uit school kwam  een  gesprek met hem daarover. Volgens Robert viel het wel mee. Ik maakte me verder in die tijd daar niet zo heel veel zorgen over.

Robert ging gelukkig over van 4 naar 5 HAVO. We gingen na het vierde schooljaar op vakantie naar Amerika. Het leek ons heel  leuk om een keer een verre reis met Dianne en  Robert te maken. Ik zal de hele reis beschrijven, want ik heb daar hele leuke herinneringen aan. Dianne heeft gelukkig een dagboek bijgehouden.

Zaterdag 23 juli 2005:
2.30 opgestaan.
3.30 Met de auto naar  Schiphol vertrokken
6.50 naar Barcelona
11.00 naar Madrid. Vandaar gingen we om 13.00 naar New York, waar we om 15.00 plaatselijke tijd aankwamen op  JFK airport.

Ik zal nooit vergeten dat Robert hele opvallende schoenen aanhad (geel  met blauwe sportschoenen) en dat een donkere man naar Robert riep: “NICE  SHOES!!!!!!!” Nou, we zagen  Robert helemaal opbloeien, want wij zeiden steeds, waarom trek je geen andere schoenen aan? Om ongeveer 20.00 arriveerden we  (na de huurauto opgehaald te hebben; wat overigens heel spannend voor Cor was om voor de eerste keer door New York heen te rijden) bij The Legends Resort & Country Club in McAfee, New Jersey. Het was een soort jaren 70-achtig gebouw en van binnen leek het op het hotel van de  film  The Shining (hele lange gangen). Onze kamers waren wel heel mooi. Heel groot en  heel klassiek ingericht met grote  televisietoestellen. Achter de balie zat ook een  jongeman die er uitzag als iemand uit de jaren 70: met  heel lang haar (net als iemand uit een rockband ). Hij vergat ons te vertellen dat er lood in het water zat, wat we later hoorden van een heel aardig Amerikaans gezin. Het stond trouwens ook op de koelkast, maar wij waren zo opgewonden dat we in Amerika waren, dat we dat helemaal niet hadden gelezen. Het  hotel stond in een prachtige omgeving. Het was eigenlijk een hotel waar ‘s winters ook mensen kwamen om te skiën. Aan de achterkant keken we uit op hele hoge bergen. ‘s Avonds gingen we wat eten bij het lokale fastfoodrestaurant. Dat was geen succes: de hamburgers waren verbrand. We hadden allemaal erg veel last van de jetlag.

Zondag 24 juli
Stuk uit Dianne’s beschrijving: Vandaag was een rustdag. We hebben boodschappen gedaan bij de A& P. Mijn god, wat een grote supermarkt zeg! Ze hebben van elk product tien verschillende soorten. En alles in supergrote uitvoering. Zelfs de  paprika is 3 keer zo groot. En het is er stervenskoud, dat wel. Verder hebben we in het  appartement gerust en in de middag een wandeling door het gebied  achter en naast het resort gemaakt. Het is een mooi gebied: veel bomen! Gisteren zagen we 3 hertjes in de bossen bij het ressort. We hoopten  tijdens deze wandeling nog een paar hertjes te spotten, maar helaas. ‘s Avonds hebben we tortilla’s gegeten in ons eigen huisje. We hadden nog steeds last van de jetlag: vroeg slapen dus.

Maandag 25 juli
Vandaag hadden we het plan om naar de plaats Princeton te gaan. Deze plaats is de enige die een beetje in de buurt ligt (2 uur rijden) en als interessant staat aangegeven in het  capitool reisgidsje USA. Op naar  Princeton dus!  Natuurlijk namen we onderweg de verkeerde afslag, maar de schade (lees: extra reistijd) bleef binnen de perken. Maar wat wil je ook met die slechte bewegwijzering in deze staat. Het was vandaag  hartstikke heet, terwijl we op het nieuws hadden gehoord dat het zou gaan regenen en rommelen en zo. Maar nee hoor, we liepen de hele dag te zweten in onze spijkerbroek. Princeton is een gezellig en schattig stadje. Er is één hoofdwinkelstraat: Nassaustreet. Langs deze weg ligt de Prince University Campus en de  University zelf. De campus is echt prachtig. Allemaal mooie gebouwen en veel groen.  Echt mooi en groot. Ik kan me wel voorstellen dat je hier graag wilt studeren. In de  Princeton  U- store sloegen we nog wat  souvenirtjes in, toen we uitgeslenterd waren. ‘s Avonds hebben we ook  gegeten in Princeton; wederom in een soort van fastfood restaurant. In McAfee aangekomen, gingen we nog even langs de buren, een stel  Amerikanen, die een jaar in Nederland hebben gewoond. We hebben wat leuke tips gekregen over de omgeving.

Dinsdag 26 juli
Deze dag beloofde weer een rustig dagje te worden. Na het ontbijt hadden we het plan om langs het buitenbad te liggen zwemmen en zonnen. In de middag wilden we gaan fitnessen, maar helaas, de ruimte was gesloten. De eigenaar kon de huur van de ruimte niet meer betalen. Na het eten (leftovers van zondag : tortilla’s) gingen we naar Warwick in de staat NY. Daar hadden ze een drive-in movietheater. We hebben “Charlie & the Chocolate Factory” en “War of the Worlds” gezien.

Woensdag 27 juli
Vandaag lekker laat  opgestaan. In de middag  gingen we naar  High Point State Parc. Daar is het hoogste punt  van New Yersey. We hebben geklommen in een monument en gehiked in een moerassig gebied. Wat een mooie natuur! Toen we weer in The Legends waren, viel de stroom  uit. Waarschijnlijk door bliksem. Het donderde flink in de bergen. We hebben in het donker ijs zitten eten. ‘s Avonds gingen we eten bij the George Inn. Daar konden we heerlijke hamburgers eten.

Wordt vervolgt.